تلاش هنرمندان همچون پیشگامان هنر نو در مطالعه تصویر آنطور که بر چشم پدیدار می شوند متمرکز است. سازمان رنگی و نحوه رنگ گذاری نشان از گسستن از امر بازنما به نفع بیان تجربه دیداری است.
در این شکل بندی که از سزان به بعد برایمان اشنا است، چشم انداز محل تماشای ذاتی کلیت یافته نیست بلکه موضوعی است برای چشم. آنچه در منظر دیده می شود خصوصیت روایی اش را از کف می‌دهد و جایگذاری هایش در تابلو بیشتر به تمامیت تصویر وابسته می‌شود.
با این حال و به میانجی‌گری این بازگشت به چشم، منظره افسون زدایی خواهد شد… ما در مواجهه با این وسعت، در درون امکان بینایی خود اسیر می شویم.

شروین طاهری